Groei

Groeien gaat ongemerkt maar is een bruut proces. De zaadjes die ik in mijn tuin plant ontkiemen in hun stervingsproces en groeien tot volledige planten waar ik mijn gezin van kan voeden. De kinderen groeien groter, maar zo langzaam dat ik het nauwelijks merk. Soms zie ik het ineens, als ik mijn zoon van een afstand over het strand zie rennen is hij ineens een jongetje, en geen dreumes meer, maar als hij tijdens het eten schreeuwt en huilt omdat hij écht geen tomatensaus lust is hij ineens weer de vermoeide en irrationele 3-jarige, midden in zijn ontwikkelingsproces. Ook ik groei nog steeds, niet in de lengte. Maar in mijn karakter wel.

Ongewenste gebeurtenissen of confrontaties met mensen kunnen voor een interne strijd zorgen, ongemak en twijfel maken me ongemakkelijk en onzeker. Inwendig wil ik mijn bord op de grond gooien en wegrennen, “ik lust dat niet!”. En dan ga ik de strijd aan, ik moet het begrijpen en overmeesteren, ik worstel ermee met God en vrienden, ik schrijf het in mijn dagboek en gooi het op God. Na een tijdje laat ik het los of ebt de urgentie weer weg. En dan, dagen, maanden of soms jaren later blader ik door mijn dagboek en realiseer me dat ik gegroeid ben. Mijn gedulds-, liefdes- en incasseringsvermogensspieren zijn versterkt. Ik kan iets meer stress verdragen zonder in elkaar te zakken of weg te rennen. Groei heeft plaatsgevonden zonder dat ik me ervan bewust was. Maar het deed wel zeer, het was zwaar en ongemakkelijk, vernederend en zoiets als trainen voor een marathon.

Wij hebben een aantal jaar in intentionele leefgemeenschap gewoond, in verschillende levensvormen en locaties, maar het is een leefstijl die we bewust kozen. En soms vroeg ik me af waarom. Ondanks de mooie momenten was vaak niet makkelijk en dwong het ons om te groeien, om meer en meer volwassen te worden. Samen leven, werken en God zoeken is geen makkelijke opgave want die ander doet namelijk zelden wat jij zou doen. En dat wat je ergert in de ander heeft ineens alles te maken met je eigen emotionele wonden en onvolwassenheid. Zo groeien we, en dat doet soms zeer en is meestal eng. Het is een weg van de ander hoger achten dan jezelf, eerlijkheid, echtheid, vergeving en kwetsbaarheid. Het houdt je geestelijk fit en flexibel. Zou dat het doel zijn van de kerk? Een soort geestelijk, emotioneel en verstandelijke fitness club, waar je met Christus aan het hoofd met elkaar kan worstelen naar geestelijke volwassenheid. Zomaar een gedachte...

Maar groeien doet dus zeer. Mijn zoon komt soms 's nachts uit bed omdat zijn been pijn doet. Groeipijn is een bekend fenomeen. Het gebeurt soms ongemerkt. Als je er midden in zit voelt het verwarrend en chaotisch en alles behalve productief. Maar als je Jezus en Zijn volgelingen erbij betrekt vindt er groei plaats, gegarandeerd. Er vormen zich in je hoofd nieuwe gedachtenpatronen die je meer volwassen en naar Zijn evenbeeld maken. De nieuwe gedachtenpatronen worden gewoonten, en ineens ben je gegroeid en blijkt het uit je daden. Het lijkt ongemerkt en onverwacht, maar midden in de chaos en onzekerheid die eraan vooraf ging, zat juist de groei. In de brief aan de Romeinen lezen we “Wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken..”. Vernieuwing van denken is een langzaam proces, maar de vruchten zijn duidelijk herkenbaar en goed van smaak.

Wees dus bemoedigd als je in chaos zit, geef de chaos aan Jezus en neem Zijn volgelingen in vertrouwen. Je bent aan het groeien.